W dniu 25 stycznia 2016 r. omówiłam nowelizację Kodeksu Pracy związaną z umową na czas określony.

Przypomnijmy:

W dniu 22 lutego 2016 r. weszła w życie bardzo ważna nowelizacja Kodeksu Pracy wprowadzona ustawą z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1220).

Artykuł 25¹ Kodeksu Pracy otrzymał brzmienie:

Art. 25¹.

§ 1. Okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

§ 2. Uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, nowej umowy o pracę na czas określony w rozumieniu § 1.

§ 3. Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

§ 4. Przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:

1) w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,

2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,

3) w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,

4) w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie

– jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

Art. 14 ust. 4 przepisów przejściowych:

Do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.

Co to znaczy?

Z dniem 22 listopada 2018 r. umowy o pracę na czas określony – trwające w dniu 22 lutego 2016 r. -przekształcą się w umowy na czas nieokreślony w związku z upływem 33 miesięcy tj. maksymalnego okresu ich trwania.

A to ma poważne konsekwencje!

Przede wszystkim pracodawca musi uzasadnić wypowiedzenie umowy na czas nieokreślony. Może również zmienić się okres wypowiedzenia umowy o pracę, gdyż przy umowach terminowych liczymy staż od wejścia w życie nowelizacji czyli od 22 lutego 2016 r.

Zarówno pracodawca, jak i pracownik jeśli chcą się rozstać muszą działać szybko, aby zdążyć przed przekształceniem umowy czyli do końca września złożyć wypowiedzenie, gdyż okres wypowiedzenia wynosi 1 miesiąc.