Po cudownych wakacjach czas wrócić do bloga 🙂
W związku z dużym zainteresowaniem tematyką porzucenia pracy (wpis z 15.11.2014 r.) dziś omówię zagadnienie ważne zarówno dla pracodawcy, jak i pracownika, a mianowicie- wysokość odszkodowania należnego pracodawcy za porzucenie pracy.
Porzucenie pracy i związana z tym nieobecność nieusprawiedliwiona stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Jeżeli pracodawca w związku z porzuceniem pracy przez pracownika odniósł szkodę, może wystąpić wobec niego z roszczeniem o odszkodowanie na podstawie przepisów o odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie.
Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.
Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.
Ograniczenie to dotyczy wyłącznie szkody wyrządzonej przez pracownika z winy nieumyślnej. Jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości.
Co to znaczy?
Kodeks pracy nie zna definicji pojęcia „rzeczywista strata” ani też nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez naprawienie szkody „w pełnej wysokości”. Dlatego też – w tym zakresie – należy odwołać się do zasad wykształconych w orzecznictwie.
Pojęcia te wyjaśnia nam Uchwała Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 29 grudnia 1975 r. (sygn. akt. V PZP 13/75).
Ilekroć kodeks pracy przewiduje odpowiedzialność w pełnej wysokości, rozumie się przez to odpowiedzialność w granicach rzeczywistej straty i utraconych korzyści.
Rzeczywistą stratą jest uszczerbek majątkowy poniesiony przez zakład pracy w mieniu, które do niego należało przed wyrządzeniem mu szkody. W myśl art. 115 KP pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty zakładu wtedy, kiedy wynikła ona wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania – z jego winy nieumyślnej – obowiązków pracowniczych (art. 114 KP). Jeżeli więc, ujmując rzecz przykładowo, zniszczeniu uległ surowiec w czasie produkcji, to rzeczywistą stratą zakładu pracy jest przede wszystkim wartość surowca, ale nie produktu, jaki by z niego powstał, gdyby surowiec nie uległ zniszczeniu.
Szkoda zaś w pełnej wysokości obejmuje każdy uszczerbek majątkowy nie mający prawnego usprawiedliwienia, a więc tak rzeczywistą stratę, o której mowa w art. 115 KP, jak i utratę korzyści, której zakład pracy mógł się spodziewać, gdyby pracownik nie wyrządził mu szkody.
Pracodawca musi wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody.
Każdy stan faktyczny jest inny, niemniej pracownik porzucając pracę ma świadomość, czy pracodawca poniesie i jaką szkodę, a tym samym musi się liczyć z naprawą szkody w pełnej wysokości.
